DE TUNNEL

Met drek aan de schoenen, de hoofden gebogen
Gekromd is een koffer een loodzware last
Een rij vol verhalen waarvan niets is gelogen
Trekt voetje voor voetje met elkaar als houvast
Eén voor één door de tunnel waar je water hoort stromen
Als zwijgzame gids hangt er schamel wat licht
Ze weten nog niet waar ze terecht zullen komen
Hun ogen staan strak op een uitgang gericht

Hun hart en hun ziel die zijn achtergebleven
Alleen nog hun hoofd waar de onrust in schuilt
Het weten van moeten, want daar is geen leven
In het land dat van pijn zo hartstochtelijk huilt
Een vluchtkaravaan in een vochtige engte
De stad wordt gebogen de rug toegekeerd
Een tunnel heeft licht aan het eind van de lengte
Maar wat als de heimwee die nu al verteert

Een uitweg die leidt naar het ver onbekende
Dat achter de heuvels nog mijlenver is
Het voert hen dan wel uit die diepe ellende
Maar achter die heuvels daar huist het gemis
Het eind is bereikt als de ruggen zich rechten
De reis gaat nu verder, het is nog een eind
Soms kijkt iemand om, tegen tranen te vechten
Als de stad langzaamaan uit hun leven verdwijnt

Sarajevo ne zaboravi me
Sarajevo vergeet mij niet